an

hakikaten her son bir baslangic midir? yoksa bizi metanetli olmaya, yatistirmaya calismak icin kurgulanmis bir oyuncuk mudur?? kendi kendime hep sordugum soru gibi; amaclar, araclari hakli cikarir mi? amac mutlu olmaksa su yeryuzunde, mutlu etmeyen eylemlerden bizi, hemen ve hizla nicin uzaklasmayiz? neden hep bir umut vardir? sonda bir isik goruyorsak eger, neden yelkenleri suya indiririz ivedi ile? neden isiga giden zor ve sarp yolu seceriz, isigin cok da guzel olmadigini, aslinda bildigimiz isik olmadigini bile bile?

ogrendik bir kere: "zor olan guzeldir." neden guzeldir? zira zor birseyi gerceklestirmek insana daha buyuk haz verir, daha cok mutlu eder.. daha cok mutlu olmaksa isin sonundaki ve biz sirf mutlu olmak icin varsak bu sahnede, risk almali, en guzel oyunumuzu oynamaliyiz.. oynar da basarirsak iyi rol kesmeyi, mutlu oluruz ve o ana kadar yasanan her bir mutsuzluk birimi yok olur gider. ara toplamda gecmistir mutluluklarimiz.. peki, ya basaramadiysak? olmadiysa bir turlu? donup gitmenin zamani midir? "bittik abi" demeli miyizdir? (yazi turkce'sinde boyle bir soru kalibi yok galiba ama idare ediverin biraz.) belki evettir cevp belki de degildir.. lakin bildigim bir sey vardir ki, durduk yerde mutlu olunmaz ve bunun icin gayret etmek gerekir.. useniyorsak mutlu olamayiz.. hicbir sey karsiliksiz gelmez elimize, geliyorsa da bir yanlislik vardir, daha fazlasini goturme ihtimali vardir.. anlik isteklerimiz, bizi pek de anlik olmayan anlasilmazliklara itebilir ve cikmasi da zaman alir bunlarin icinden..

"baska bir dunya mumkun."
yillarca bagirdik bu slogani orda burda..
evet mumkun..
ama nasil?